Second Life schept een concreter beeld van het geestelijke en lichamelijke leed na meer dan een decennium work hard – play hard. Een dagelijkse dosis “Dopamine to smile / and adrenaline to fight” moeten de depressieve episodes zien te milderen. Dat en het afzweren van de drank. Nog steeds “So burned out”, maar op zijn minst wel “sober now”.

Afrekenen met zelfdestructieve gewoontes dus. Ook zo in Drive Home. “We used to know each bar in this city / that had our favorite beer”. Maar die cafés kennen we nu niet meer. Het afzweren van de lange nachten samen op stap, creëert helaas ook een afstand met de zo geliefde drinkvrienden van weleer. Het zal nooit meer hetzelfde zijn. “Drink it up, it’s time for us to go / You look at me, but you can never know / what’s really going on inside me now. / That time is over”.

Gelukkig komen ook waardevolle inzichten in de plaats. Documentary makers is een ode aan een goed gesprek met een vriend, dat superieur is aan het eenzaam bijhouden van een notitieboek. “We are documentary makers / Documenting ourselves”.

Na enige tijd komt de spijt en het besef dat enige dankbaarheid wel op zijn plaats is.  Regrets over het “taking for granted the things that you did for me”.

Is alles nu dan achter de rug? Let you win doet vermoeden van niet. “Time only talks slowly”. De tijd zal het uitwijzen.